L’amour!

De trouwe lezers van mijn blog zullen zich wel afvragen wat is er toch aan de hand.  Al 7 weken niets, geen plaatje, geen praatje, geen muziekje. Is er dan niets te vertellen?

Oh jawel veel heel veel is er gebeurd sinds mijn laatste blogbericht! De laatste raadsvergadering voor het zomerreces, liep toch wel een beetje anders dan gepland. Er werden her en der wat

           

uitgedeeld en het werd wat later, maar och…. echt waren de poppen pas aan het dansen toen er in de krant te lezen viel dat de Belastingdienst uit Roermond zou vertrekken.

Dat zou niet gebeurd zijn als…….roept de ene partij, terwijl anderen er alles aan doen om landelijke hulptroepen in te schakelen, te praten met mensen om te kijken wat er nog te redden valt. Bij instanties die zouden kunnen helpen krijg je te horen dat ze hun vingers niet willen branden aan Roermond. Roermond moet nu op eigen benen staan!

Hopelijk keert het tij snel. Op alle fronten werk ik met het huidige college en de waarnemend burgemeester achter de schermen flink aan een ommekeer. Zonder te schreeuwen, zonder vragen te stellen. Gewoon proberen door je connecties in te schakelen het tij te keren.

Maar goed, het leven gaat verder… het is en blijft vakantietijd en dan probeer je niet alleen je huis en tuin te fatsoeneren, die zwaar te lijden hebben gehad, maar toch ook een uitstapje te maken. Of uitstapje…. Het was ook een werkbezoek

Het door Roermond geannexeerde dorp Swalmen heeft al bijna 10 jaar een jumelage, een stedenband met Marktredwitz, een dorp ver Duitsland in vlakbij de grens met Tsjechië. Zo’n 600 km rijden. 

Op de heenreis mocht ik mee met mede “Stadrätin” Marij Pilz en haar man. 

Het dorp heeft niet alleen een jumelage met Swalmen, maar ook al meer dan 15 jaar met Castelfranco Emilia in Italie en Vils in Oostenrijk.  Nog langer hebben La Mure (dat verbasterd werd door de aanwezigen tot L'amour) en Marktredwitz een scholenverbond Al 50 jaar ! En gedurende 30 jaar een Stedenband.

Elke jaar komt men in Marktredwitz bijeen en begint het samenzijn met wat toespraken, wat muziek en het gezamenlijk zingen van Alle menschen werden Brüder.

En het schrijven

in het boek van Marktredwitz en de overhandiging van presentjes

Zaterdag werd het werken geblazen. 

Alle partners kwamen bijeen in de raadszaal van het gemeentehuis. Firma’s presenteerden zich aan ons. Gelukkig werd het Frans en Italiaans simultaan vertaald! Afspraken om dit verder uit te werken werden natuurlijk gemaakt!

S’middags werd het Altstadfest geopend door de aanwezige (loco) burgemeesters. Ook onze loco Wim Kemp mocht zijn woordje doen. Waarbij hij het orkest beloofde te zingen, wanneer ze een Nederlands liedje zouden spelen………Helaas ik denk dat ze zijn zangkwaliteiten niet echt vertrouwden! Tip misschien volgende keer eerst een CD opsturen?

Zondagmorgen namen we afscheid van de burgemeester,

maar een groot deel van onze groep ging nog onder leiding van Willy Engelmann naar Mödlareuth.  

                    

Een dorp op de grens van Beieren en Thuringen.

Een klein dorp van 50 inwoners met een grote geschiedenis.

Een dorp met een speciaal museum

Een dorp dat net als Berlijn door een muur jarenlang in 2-en gedeeld werd.

Een stuk van die muur heeft men laten staan. 

In het dorp is ook een museum en een filmzaal….. bij het zien van de film, kreeg ik weer kippenvel……..

Aan alles komt een einde… ook aan dit treffen. De inwendige mens moest nog versterkt worden, want we hadden nog een trip van 600 km voor de boeg. En waar in Nederland de roker naar buiten gejaagd wordt, wordt hij hier in dit stukje Duitsland vertroeteld. 

Loes en ik ontdekten een heus Rokershol…. Nou ja hol… kijk eens hoe prinsesheerlijke Loes hier op de bank ligt!

Marij en Jupp Pilz, Wim Kemp, en de mensen van de Stichting Swalmen – Marktredwitz…..

Bedankt voor het veilig heen en terugbrengen en voor het aangenaam verpozen. Hopelijk komt er een vervolg op!

Snoep/schoolreisje, werkbezoek, meeloopdag…. en Cuypers, Cuypers, Cuypers!

Och “what’s in a name”, of op z’n Brabants: As ut bisje mar ne naam hi! Naast een “echt” werkbezoek had ik deze week ook een “snoepreisje” zoals sommige mensen het noemen. Maar in feite was het wel promotie van ons Roermonds museum, het Cuypershuis!.... Maar laat ik nou maar gewoon bij het begin beginnen… bij het busje komt zo!

Cameratoezicht is iets waar binnen de SP niet zo vriendelijk over gedacht wordt. Het lijkt een beetje op Big Brother is watching you….. en toch, en toch……Daarom gingen we afgelopen week met een delegatie naar Eindhoven. Om ons (op?)/(voor?)  te laten lichten over camera toezicht. En wat zijn die camera’s scherp zeg! Zijn we er blij mee? Jain! Een camera kan nooit een mens vervangen, maar toch de mogelijkheden die er tegenwoordig zijn en hoe men er mee omgaat…. Het is toch wel iets om over na te denken. Het kan helpen bij het oplossen van een misdaad, het kan helpen om relletjes te voorkomen. Maar wanneer het is om een jong stelletje dat de stille straatjes opzoekt te verbaliseren wegens licht onzedelijk gedrag…. Mwah.

Dat was busje 1!

Een dagje zonder bus is ook leuk hoor. Heb vorig jaar al eens in de pappot van wethouder Wim Kemp gekeken. Wat doet zo’n man nu eigenlijk de hele dag?

foto met dank aan Rene Roosjen

Was toen mijn vraag….. nu heb ik afgelopen week bij Marianne Smitsmans mee in de wethouderskeuken mogen kijken. Heb van 9.00 tot 21.00 uur achter haar aan mogen draven! Ik weet wel dat ik een heks ben, vandaar dat we poseren bij het schilderij Heksenkind van Lucebert, maar toch had soms wel even een bezemsteel uit de Harry Potter films willen lenen!

Het was een goed gevulde dag waarbij van alles voorbij kwam. Ook communicatie waar ik een vorig blog tegen aan geschopt heb. En natuurlijk…… mijn motie! De Graffity Wall!

Een muur voor de jeugd, door de jeugd, met de jeugd en van de jeugd! Jeugd, Jeugd, Jeugd is het toverwoord hierbij. Professionals mogen begeleiden (uiteraard als VRIJWILLIGER!!!), maar de jeugd is aan zet!

Foto met dank aan Rene Roosjen

We eindigden ook bij de jeugd…. Hier stappen we Schöndeln binnen, waar de dag zou eindigen. Drugs en Alcohol en jeugd….. een foute combi.

De volgende dag …. Kwam de grote bus! Het snoeperig schoolreisje kon beginnen. Op naar Amsterdam, op naar het Rijksmuseum om “onze Pierre Cuypers” te promoten.

Nu eens niet de BO BO's maar de mensen achter de schermen!

Een delegatie van raads- en commissieleden, B & W-ers, mensen van het Cuypersmuseum, mensen van de VVV en filmende en schrijvende pers…. Een bus vol!

Een galante burgemeester biedt zijn vrouw een bloemetje aan! (weliswaar van de tafel, maar och mooie gebaar toch?) 

Naast het promoten, moest ook in de inwendige mens een beetje versterkt worden… op een leuk terras in de nabijheid van het museum

En zoals bij elk schoolreisje.... ook hier mocht de groepsfoto niet ontbreken. Foto met dank aan Jos Vervuurt.

Cuypers(koorts) was het wat de klok sloeg op zaterdag 8 en zondag 9 juni in Roermond.

Achterkleinzoon van Pierre Cuypers

Op zaterdag kwam een achterkleinzoon van Pierre Cuypers de tentoonstelling openen in Roermond. 

Officiële opening door de wethouder

Als raadslid dat het geld gefourneerd heeft, wordt je geacht erbij te zijn. Maar ik heb nooit geen zin om net als diverse would be BO BO-ers op de eerste rang te gaan zitten. 

Geef mij maar een plekje tussen de mensen die het werk gedaan hebben. Die ervoor gezorgd hebben dat de tentoonstelling er kwam! Zij zijn voor mij “De mensen”!!!!

Op zondag steeg ik maar weer op mijn 2 wielig vehikel (iets groter dan in het lied!). 

 Weer op naar het Cuypershuis. Het Cuypersboek. 

 

Diverse mensen werden door Daniëlle Danker bij elkaar gebracht om een stuk(je)  te schrijven. Over Pierre Cuypers natuurlijk.

Die verhalen kwamen er, maar hoe moet het nu een boek worden. Een ex wethouder bracht uitkomst.

Onder het toeziend oog van diverse mensen,

wethouders, medewerkers van het museum, raadsleden, belangstellenden en natuurlijk wat flitsers werd het boek aan burgemeester Cammaert overhandigd.

Danny (Daniëlle) Danker was de verbinder! Dank voor het mooie boek.

Denken jullie nu dat het leven van een raadslid uit louter pretjes bestaat… nee er zijn ook andere minder leuke dingen die voorbij komen. Zo was ik vrijdag, mijn dansdag, de hele dag in de Oranjerie. De werkgroep armoede van Stichting de Pijler had een bijeenkomst. Met 2 grandioze presentaties. Of ja grandioos…… verhelderend en bevestigend, en ook soms eyeopeners zaten in de voordrachten van de professoren van de Universiteit van Maastricht.

De thema’s: Armoede en Gezondheid en Armoede en Participatie!

En natuurlijk nog met diverse mensen gesproken, diverse mensen geholpen, kleine dingetjes, grotere dingen van alles wat. Er komen steeds meer mensen in de problemen. Mensen die willen werken, maar geen werk kunnen vinden. (over dwangarbeiders wil ik het hier maar niet hebben!). Over de tekorten die ontstaan door de huurverhogingen. Over hoe steeds meer mensen de eindjes aan elkaar moeten knopen…..

Waar ik ook nog even langs geweest ben? Langs Judoclub Kai in Sho, samen met mijn oudste dochter. Die in een grijs verleden ook nog bij Nollie gejudood heeft! Bekers en medailles….. ze heeft ze nog!

Ik heb ook wel wat gehobby judood….. een medaille…. Nee nooit gewonnen. Maar afgelopen zaterdag wel! Het einde van een vruchtbare judo dag kwam al in zicht, toen wij nog even binnen kwamen. Tot grote vreugde van Nol, Tiny en Sjovan! En wat heb ik?

EEN MEDAILLE.

Ondanks het mooie stuk in DDL was er van “gemeentewege” geen enkele belangstelling voor de lange judo dag waarbij geld opgehaald werd voor kanker onderzoek….. behalve…… ja….. van wie? 3 maal raden! Ik wed dat het bij de eerste keer al raak is!