En
dan, dan sta je daar. In de Studio van Limburg Live. Bij de
presentatie van het door Theo Sniekers en Hans Goossens geschreven
boek over “De Koning”. De koning van Roermond, El Rey of wel in
gewoon Nederlands Jos van Rey.
En
dan luister je naar wat ze zeggen en je ziet beelden... en beelden...
en beelden! Beelden van hoe jij het ervaren hebt en beelden van hoe
de 2 heren de gebeurtenissen beschrijven.
En
heel frappant of misschien wel helemaal niet frappant, zie je bij
elke gebeurtenis die ze beschrijven hetzelfde als wat zij
schrijven/zeggen
Je
hoort ze spreken over het Stadskantoor, over de ECI, over geen
tegenspraak dulden over intimidatie, over een oud burgemeester, over
het rapport Sorgdrager Frisse en je ziet beelden bij die woorden.
Hoe
je het zelf ervaren hebt. Als beginnend raadslid zittend in de
commissie benoembaarheid wethouders. Je hebt samen met een adviseur
vragen gemaakt.
Maar
dat was niet de bedoeling! Je moest alleen maar ja en amen knikken!
Je
mede beoordelaars kijken je verbaast aan... Verbaasde blikken en een
vraag van de burgemeester. (Veel duidelijker kan ik niet zijn, want
anders wordt ik zelf weer gepakt door een bepaalde groep mensen)
Je
stelt vragen aan de beoogd wethouder en je krijgt een wedervraag, die
je niet kunt beantwoorden omdat je zelf net als raadslid benoemd bent
en nog niet genoeg dossierkennis hebt.
Net
als alle beginnende raadsleden van nu, die daarover klagen!
En
je ziet bij een vraag die je in een commissie stelt aan de wethouder
aan zijn geagiteerde blikken dat je raak geschoten hebt. En je weet,
hij duldt zoiets niet, dus zet je maar schrap want daar komt de emmer
stront al aan (excusez le mot).
Mooi!
Punt gescoord denk je dan.
En
je ziet jezelf onder begeleiding weer door de gang lopen naar de
burgemeester, wanneer je vragen had gesteld die niet naar zijn zin
waren. En je hoort jezelf dan weer zeggen:”Schiet maar op met die
emmer stront die je van hem over mij uit moet storten, dan kan ik
weer verder met mijn werk”. (alweer, excusez le mot)
En
je hoort iets zeggen over de taxaties En je ziet het bedrag waarvoor
het Stadskantoor nu onmiddelllijk gekocht moest worden en je ziet een
aanbod van een ander kantoorpand vlakbij, bijna net zo groot voor 1/5
van de prijs die nu betaald is....
En
je ziet een wethouder bibberend iets moeten verkopen over de ECI
waaarvan de eerder getaxateerde prijs een heel stuk lager was, maar
die niet overeenkomstig de afspraak met de voorganger was.
En
je hoort iets zeggen over het rapport Sorgdrager Frisse en je weet,
ik heb die 2 punten aangedragen die als fout zijn beoordeeld …......
En
je denkt..... ik was toch niet gek. En mijn adviseur al helemaal
niet. Alleen ….. je werd niet gehoord door de mensen.... je was nog
te klein.
Of
zoals een journalist eens zei: “Jouw mening telt niet, die is niet
belangrijk, die is niet sappig genoeg... Die groep is groter, daar
luisteren de mensen meer naar”. Terwijl een korte tijd later jouw
woorden WEL
uitkomen.
En
je ziet ook hoe de stad in 2000 was met de werkloosheid en je ziet
hoe hij nu is... minder werklozen, maar nog wel veel armoede, want
het zijn maar vrij laag betaalde baantjes....
Of
ik het boek heb? Nee ik heb het nog niet.
Of
ik het ga kopen? Ja ik denk van wel, want 20 euro voor een boek over
deze woelige periode waarin ik midden in zat als raadslid. Een
periode die ik zelf intens meebeleefd heb. Een periode waarin ik als
oppositie raadslid (net als die anderen) wel wakkeer was, maar wij
als groep te klein waren, Voor een boek uit die periode, dat heb ik
er wel voor over!
